راه برون رفت از وضعیت فعلی

⁉️ پرسشی که این روزها زیاد تکرار می‌شود: «حاج‌آقا کی این وضعیت درست میشه؟!»

📝 به‌نظر بنده، درمان وضعیت موجود، نیازمند اقداماتی اساسی است (مواردی که به ذهنم می‌رسد را می‌گویم):

۱. تحصیل تمام دختران و پسران ما، الزاماً در شهر و منطقه خودشان باشد.

۲. رشته‌های دانشگاهی و تعداد دانشجویان هر رشته، صرفاً مبتنی و محدود به نیازهای واقعی کشور در زمینه‌های مختلف باشد و سایر رشته‌ها برچیده شود.

۳. استعداد کودکان ما، تا سن ۱۰ سالگی شناسایی شود و صرفاً مبتنی بر همان، هدایت تحصیلی یا شغلی لازم صورت گیرد تا در سریع‌ترین زمان ممکن بتوانند وارد بازار کار شوند و اساساً بساط فرهنگ اشتباه درس‌خواندنِ همه تا مدارک بالا برچیده شود تا شاهد سیل جوانان بیکار و سرگردان نباشیم.

۴. ازدواج براساس نیاز جوان صورت گیرد و مشروط به سن خاص و پایان تحصیلات نباشد. هرگاه نیاز جوان به تشکیل خانواده حاصل شد، خانواده و اطرافیان، بدون فوت وقت، یاری کنند تا ازدواج صورت گیرد و زندگی آغاز شود.

۵. بازنشستگی مسئولان سن‌بالا، به‌جای جابجایی مسئولیت‌ها بین ایشان و واگذاری امور به جوانان متعهد و متخصص، یکی دیگر از اقدامات لازم و ضروری است. همچنین برکناری بی‌تعارف مسئولانی که به‌رغم شعارهای خوب‌شان، اما عملکرد مطلوبی ندارند و جابجایی مسئولانی که دچار رکود شده‌اند و کارآمدی لازم در برآیند فعالیت‌های‌شان دیده نمی‌شود و زمینه تولید نارضایتی اجتماعی را به‌وجود آورده‌اند.

۶. مدت سربازی، از ۲سال، صرفاً به یک‌ماه آموزش فشرده نظامی تقلیل یابد و انجام این آموزش هم در سن ۱۵ سالگی صورت گیرد و علاوه بر پسران، متناسب با دختران هم طراحی شده آنان نیز آموزش داده شوند. چه ضرورتی دارد که ۲سال از بهترین اوقات زندگی جوان را تضییع کنیم و به اسم سربازی، تحقیرشان کنیم؟!

۷. نظام آموزشی کشور، از مدارس تا دانشگاه و حوزه، طبق نیازهای جامعهٔ امروز و با نیازهای زندگی امروزین، به‌روزرسانی شود تا در میدان عمل کارآمد باشد. پس‌از دوره ابتدایی ۵ ساله، دروس تخصصی طبق استعدادیابی مذکور، طراحی شود تا پس‌از یک دوره ده‌ساله، نیروهای متخصص و متعهد، به‌اندازهٔ کافی، برای مشاغل مختلف داشته باشیم.

۸. تعیین تکلیف سینما و تلویزیون و جامعه هنری؛ یعنی با همه سلایق و رویکردها، بدون هیچ‌گونه تعارفی، درصورتی مجاز به ادامه فعالیت‌های‌شان باشند که ساز مخالفت با نظام را کوک نکنند و از خودشان همراهی نشان دهند. لازم است که نقدهای اهالی این عرصه، نقدهایی دقیق، همراه با ارائه راهکار باشد. در تولیدات مختلف، خصوصاً موضوع سرگرمی، نسبت به حلال‌بودن تولیدات و مطابق شریعت‌بودن آن‌ها و پرهیز جدی از سیاه‌نمایی‌ها و یا سفیدنمایی‌ها نظارت و اهتمام ویژه‌ای صورت گیرد.

۹. مدیریت جدی در عرصه معماری و ساختمان‌سازی ضروری است. رویه موجود (صدور مجوز پیاپی و بی‌قاعده و…) که هویت شهرها حتی شهرهای مذهبی را به‌سمت زندگی‌های لوکس تغییر می‌دهد و موجب ازبین‌رفتن فرهنگ ایرانی‌اسلامی است، باید به‌صورت جدّی مدیریت شود. در فضای آشفتهٔ کنونی شهرها، سخن‌گفتن از فرهنگ اسلامی، آن‌هم وقتی‌که در و دیوار شهر، تو را به‌سمت فرهنگ غربی سوق می‌دهد، خنده‌دار است.

۱۰. فضای گفت‌وگو برای همهٔ اقشار مردم باید به‌صورت جدی در کشور شکل بگیرد و جاهای مختلفی برای حرف‌های بدون روتوش مردم ایجاد شود و همه در کمال احترام، امکان طرح تندترین نقدها را داشته باشند؛ البته برای هر بخش یا موضوعی، متخصص مطلع هم حاضر و آماده پاسخ‌گویی باشد؛ دیگر قضاوت با مردم که چه کسی حرفش منطقی است. طبیعتاً مدتی فضای احساسی غالب می‌شود، اما اگر صبور باشیم، از میان الگوهایی اجرایی این حرکت، به بهترین الگو دست خواهیم یافت که قابل تکثیر در کشور است (با ملاحظه زیست‌بوم هر منطقه).

۱۱. در هر حوزه‌ای، کار را به متخصص آن حوزه بسپاریم و در کنار دفاع از اصل نظام و رهبری، از عملکرد هیچ فرد و‌ جناحی به‌صورت ۱۰۰درصد دفاع نکنیم و نگاه‌مان در پیشرفت کشور، فراجناحی و مبتنی بر آموزه‌های اسلامی و منافع ملی باشد.

۱۲. اشتباهات گذشته‌مان را گردن بگیریم و سعی کنیم تا مانع تکرارشان شویم. مثلاً وقتی به خودروسازی داخلی، چهار دهه فرصت دادیم و حاصلی ندیدیم، فرصت مجدد ندهیم. واردات خودرو را آزاد کنیم تا یا ورشکسته شوند یا خودشان را با دنیا آپدیت کنند. در سایر عرصه‌ها هم اگر چنین بود، مانع از فرصت مجدد شویم.

☑️ هروقت این‌قبیل کارهای اساسی، انجام گرفت، طبعاً پس‌از دوره‌ای ۱۰ساله، شاهد آثار مثبت آن خواهیم بود. بدیهی است که ادامه تساهل و بلاتکلیفی نسبت به امور اساسی برشمرده، وضعیت موجود را بغرنج‌تر می‌کند. به‌رغم همهٔ این‌ها اما بر این باورم که نباید منتظر مسئولان بمانیم و لازم‌است که به‌اندازه خودمان کار کنیم. یاعلی…